ooاین بار بهاری ترین چکه های بارانی احساسم را با لهجه همه پروانه صفت های این دیار ، به آسمان نیلوفری دلهای زلال هدیه میکنم
صدای پای بهار را در همین نزدیکی احساس میکنم . بهار همیشه برای من تداعی سخاوت آسمان ، تبسم گلها ، برآشفتگی خواب کوهساران ، هیاهوی بال پرندگان مهاجر ، رویش ، شکفتن و زیبائی بوده است . لحظه ای درنگ میکنم و به مرور قافله شتابناک عمرم ، (به جویباری که بی وقفه از کنارم می گذرد و به دریای میلیونها روز و سال و قرن رفته می پیوندد ) ، می اندیشم .
هی ...!! پشت سرت را نگاه کن ! در سالی که گذشت چند تا دل را شکستی ؟! چند دل بدست آوردی ؟! اشک چند چشم را در آوردی ؟! بر روی چند لب ، لبخند نشاندی ؟! چند تا روح را آزردی ؟! چند روح را به پرواز در آوردی ؟! در چند وجود ، بوته ی محبت کاشتی ؟! ریشه ی کینه ی چند قلب را بارور کردی ؟! کدام نابسامانی را سامان دادی ؟! چه زخمهائی را التیام بخشیدی ؟! کدام بیچاره را چاره نمودی ؟! کدام روح آشفته را آرامش بخشیدی ؟ ........ یادت هست ؟؟؟!!!
اکنون در این فصل پرسشهای بزرگ ، موقع نگاه کردن به شگفتی ها و زیبائی ها و ترنم چشمه و باران ، از خود می پرسم : ‹‹ آیا تو هم به سمت شکفتن کوچیده ای ؟؟ در زیبائی روح خود کوشیده ای ؟؟ ببینم آیا در تو نیز ترنمی تازه ، زمزمه ای نو و هیاهوئی بدیع آغاز شده است ؟ ››
این روزها می خواهم به ‹‹ زیستن ›› بیندیشم و دمی در پی ‹‹ راستی ›› و ‹‹ اعتدال در سخن و عمل ›› باشم . میدانم که در این فصل پرواز ، اگر بهارانه نشوم ، چیزی از بهار را ادراک نخواهم کرد .
حالا که روحم به اهتزاز در آمده و قلبم در بیکران سبز در پرواز است ، و زمان ، زمان زبان گشودن است و آواز ، ساز درونم را کوک میکنم تا زیباترین آهنگ را بنوازد .
سه تار دلم را میلرزانم تا از آن موسیقی دلنشین عشق برخیزد . حالا دیگر بر شاخه های خشکیده وجودم ، لبخند جوانه های تازه امید را می بینم . در این روزهای تقلب قلبها و احوال ، قلبم را از دست های نامحرم پس می گیرم و به حریم دوست می آورم . پرواز را تمرین میکنم و حالم را از اسارت بی حالی و رخوت بیرون میکشم و به نشاط می رسانم . میدانم که دراین روزها اگر سراغ قلبم را نگیرم ، با بهار محرم نخواهم شد .
چه لطیف و شگفت و نکته آموز است دعای آغازین سال و نخستین خواسته ها یم در آستانه بهار :
یا مقلب القلوب والابصار ، یا مدبر اللیل والنهار ، یا محول الحول والاحوال
حول حالنا الی احسن الحال
دست به دامن آسمان می شوم و از او میخواهم که مرا به دست محبتی که بر سر قلب و روحم می کشد ، بنوازد . میخواهم شیوه باغبانی کشتزار لحظه هایم را از او بیاموزم تا امسال را به داس بیهودگی نسپارم و در هجوم ملخهای غفلت و گیاهان هرز هوا پرستی ، باغ وجودم را آفت زده و پژمرده نبینم .
از بهار آفرین و کاروان سالار قافله لیل و نهار میخواهم ، چنانم کند که روز و شبهای سال را به خورشید ایمان و ستارگان عمل صالح روشن کنم .خدای من ! به من توانی بخش که آوندهای وجودم قطره قطره خلوص و جرعه جرعه صداقت باشد و شکفتن و بالندگی را تجربه کند .
میدانم که معبود من ، مرا روحی شفاف و زلال عطا خواهد کرد و مرا به سرزندگی و شور عاشقانه رهنمون خواهد شد .
دلم بسیار گرفته است، در پاشنه در ماندن و رفتن ایستاده ام و به خود می گویم این راه کدام است که نه پیش و نه پس میتوانم رفت ؟ همه آنهایی که در کنج خلوت دلم مونس شده بودند رفته اند. دور یا نزدیک، کم یا بیش، دلم بسیار گرفته است . از خویش ، از دوست یا آشنا. افسوس که چه زود خورشید مهرورزی رنگ غروب می گیرد درآشیانه عقاب و چه زود رنگ پاییز می گیرد همه سبزینه های عاشقانه و دوستانه. چه زود فراموش می شوم ازیادهای منتظر گذشته.
دوستی از رو زمین پاک شده ، مردی مردونگی خاک شده هر کی فکرخودشه تو این زمونه.
تو نخ آب یخ و گرمی نون باید حرف دلمو گوش کنم ، همه دنیا رو فراموش کنم دستمو بلند کنم رو به آسمون ، خودمو رها کنم از اینو اون دلمو جدا کنم از آدما ، سینمو پر کنم از یاد خدا.
دیگه بسه انتظار ،
ابر رحمت ، به سر دنیا ببار
شب تاره، شب تاره ،شب تار، اسمون ، خورشید بردارو بیار
