ما آدما خیلی وقتا فکر می کنیم که هر چی ما می گیم و هر چی که انجام می دیم درسته. بعضی وقتا هم خودمونو صد در صد محق میدونیم و کمتر پیش می آد که جاده یا حتی گذرگاه کوچکی واسه اشتباهاتمون توی ذهنمون متصور بشیم.

هیچ شده به رفتارمون ، به نحوه برخوردمون، به طرز حرف زدنمون ، عکس العمل هامون و هزار تا برخورد دیگه که هر لحظه برامون پیش می آد فکر کنیم. نه...!

 هیچ وقت فکر می کنیم که شاید این کاری که من کردم جوابش بی اعتنایی بود؟ هیچ فکر می کنیم اگه همسایه به زور داره جواب سلاممو می ده، شاید به خاطر اینه که دیشب تا صبح از صدای ضبط ما نتونسته بخوابه ؟ اصلآ برامون مهمه که اون خوابیده یا نه!؟ شاید حوصله نداریم حتی سلام کنیم. که اون جوابمونو بده یا نده.

بعضی وقتا اون قدر شیفته خودمون و حرفامون می شیم. که فراموش می کنیم. که ما هم یکی از همین آدمایی هستیم که خدا آفریده تا از کنار هم بودن لذت ببرن . ولی حالا چی ؟ از عقاید خودمون یه قانون می سازیم که اگه کسی زیر بار این قانون نره اون وقته که می گیم " ای هیچی نوفهمه" (به زبان برره ای).

 نمی دونم بگم جالبه یا جای افسوس داره که ما نادانسته های خودمونو اونقدر جدی می گیریم که اگه کسی بخواد به اونا چپ نگاه کنه از قلمروی احساس ما بیرون می شه. واقعآ چرا؟ چرا باید قانون زندگی دیگران رو ما وضع کنیم واقعآ همه آدما باید اون جوری زندگی کنند که ما دلمون می خواد و یا هر وقت ما خندیدیم اونا بخندن و با گریه ما گریه کنن!

شاید پذیرش این موضوع سخت باشه ولی باید بپذیریم که هر کس برای خودش یه چارچوب فکری ترسیم کرده که قوانینش دراون جا وضع شده . کاش یاد بگیریم که به قوانین هم احترام بزاریم و اجازه بدیم پدران و مادرانمون همینطور باشن که هستن و پدر و مادر ها ،فرزندانشون رو همون طور که هستند دوست بدارند و همه وهمه ، دوست ،معلم، همسایه،کارگر، کارمند با قانون خودشون زندگی کنند تا اون جایی که این توهم براشون پیش نیاد که چارچوب فکری دیگران یه بی قانونی نابخشودنی هست که حداقل مجازات اون اینه که بگن :ای هیچی نوفهمه!