شب در کنار شعله های آتش ، در حضور غم انگیز جرقه های کوچک و روشنی که به آرامی از آتش سر به در می آرند و در هوا پراکنده می شوند ،
تنها افتاده ام.
و صدای آرامش بخش ترِق ترِق ِ چوب می آید و من چقدر تنهایم. تنها تر از همیشه ، آن قدر تنها که احساس می کنم قلبم از ترس به ته قفسه ی سینه ام فشار وارد می کند و به سختی نفس می کشد .
و من اندیشه کنان دنبال راهی برای گریز هستم. راهی که انگار پیدا کردن آن تا صبح فردا طول می کشد .
به آسمان ِ پُر ستاره ی بالای سرم خیره می شوم و خودم را با به هم رساندن آن ها و ساختن اشکال جور وا جور سر گرم می کنم .
یک سگ ،
خرس ِ قطبی ،
شکارچی و ...
دو چشم زیبا .
دو چشم زیبا شبیه چشمان زیبا و نافذ تو.
همان چشمانی که خودم را در آنها پیدا کردم، همان چشمانی که عشق با شعله های سوزانش در آنها موج می زد، شعله هایی سوزان تر از این آتشِ هیزم های من .
آه که چقدر دلتنگ تو هستم .
بیش تر از گذشته خودم را به تو محتاج تر می یابم و در این شب تاریک و طولانی که ثانیه ها به زور خودشان را به روشنایی ِ صبح می رسانند، بیش تر از هر لحظه ایی تو را نیاز مندم .
از زمان جدایی ما خودم را به تو نزدیک تر یافته ام ، امّا زمانی که دیگر فایده ایی ندارد .
می خواهم برایت نامه بنویسم ولی هر لحظه کاغذهای مچاله شده آتش هیزمم را شعله ور تر می کنند .
دستانم در این سرمای بی رحم کُند و قلبم عاری از هر گونه عواطف و احساسات شده است.
می گویی چه کنم ؟!
می خواهم به سوی تو باز گردم ، تویی که رفته ای. اِی کاش همچنان آتش عشقت در دلم شعله ور بود، ولی افسوس که آن شعله اکنون خاکستر شده است .
خاکستری که با دودش چشمانم را سوزانده و من را همچون مسافر گم کرده راهی در این جنگل تنها گذاشته است .خاکستری که چشمانم را بر روی حقیقت بسته است،
حقیقت نبودن تو .
