شبي چنين طناز – پر از هزاران راز،

غريب و گرد آلود، دلم مسافر بود.

به گوشه خلوت ، تنهايي همدمم بود

و ثقل دوري و غربت.

دلم تحمل کرد، دمي تامل کرد

و يک بهار معنا زحنجره گل کرد:

کاي يار، اي دور ازمن،

ببين که غربت يک عمر با من است امشب.

با يادت دمسازم و دلم

بي قرار و توسن است امشب.

دمادم آتش هجران اگر چه مي بارد،

ولي چه غم ما را ؟

که عاشقيم و مجازات عشق سنگين است.

هماره ياد تو بودن، جرم ما اينست