دگر بر شام غمگينم نمي آيي به مهماني

دگر بر صفحه رويم نمي خواني پشيماني

تو از افلاک مي آيي و من در قعر دنيايم

هزاران بار مي گويم به دور از حدس و امکاني

من از رگبار مي آيم من از برف و زمستان ها

تو اما آبي و گرمي شبيه يک تب آني

به احساسم گره خورده حضورت چون غمي شفاف

غمي در عمق خواهش ها ، به پشت خنده ، زنداني

تو را من دوست مي دارم ، تو را با عمق احساسم

بيا بر شام غمگينم هر از گاهي به مهماني