همزباني نيست تا برگويمش، راز اين اندوه وحشتبار خويش، بي گمان هرگز كسي چون من نكرد، خويشتن را مايه ي آزار خويش

سلام مهربون مشرقي ام

دلم برا خودتو نوشته هات تنگ شده بود

من بالاخره از سفر برگشتم

ورودت رو به جمع پارسي بلاگي ها تبريك مي گم و اميدوارم تا آخر پيشمون بموني

من لينك بلاگ قشنگت رو اضافه مي كنم

سبز باشي و برقرار به بلنداي سرو.