در ژرفنــاي حقيقت اين هستـي، جهـــان پـر نقش از عشـق است، فريبنــده و جـــذاب، پـُــر از جلــــوه هايي است که بازمـــان مي دارد از رفتـــن به راهي که بايـــد و از بــراي پيمـــودنش آمـــده ايم، امــا بـر درب گاهـي مقيــم مانــده ايـــم و محــو خيــالات بـازدارنــده ي خويش گشتــه ايم و از رفتــن غــافل مانــده ايــم. گــوش جـان و چه از اين همـــه حاصـــل، تنهـــا سکـــه اي چنــــد؛ تا در ايـــن بـازار بـــراي روزهــاي چــرکينـمــان تـوشـه ايي ســازيـم و نـام انسـاني چنيـن را بر تـارک آسمـانهــاي کـوتـاه تـر از سقف خـانه هـايمــان نقش زنيــم.
از شهـــر خيــــال دود گـرفتــــه در ذهـن، مـي بـايــــد كـه گـــريـخت، نشستــه ايـم امــا، هنـــوز تـا خيـــال خستـــه از انتـــظارمــان را فريبـــي ديگــر از پـس ابــرهـــاي تـــوهـــم بـاز رســــد؟
